Kan niemand vinden die voor 50.000 TL wil werken: "Het is erg vies, vettig en zwaar werk"
Meesters wezen erop dat de voorkeuren van gezinnen en jongeren zijn veranderd en stelden dat industriëlen moeite hebben om werknemers te vinden wanneer het gezegde "Het vlees is van jou, de botten zijn van mij" wordt vervangen door geld. De meesters die stelden dat de veelgebruikte uitdrukking "Mijn vlees is jouw bot" in gezinnen die hun kinderen in de industrie brengen, nu is vervangen door "Hoeveel salaris betaal je mijn kind?", terwijl jongeren die op zoek zijn naar werk in de industrie op zoek zijn naar gemakkelijkere en comfortabelere banen door te zeggen "Het is te vies en te zwaar werk", wezen erop dat deze situatie het grootste obstakel vormt voor het opleiden van gekwalificeerd personeel. Ze stelden dat het feit dat hun beroep niet de voorkeur geniet van jongeren, ondanks de hoge financiële inkomsten, een personeelstekort veroorzaakt en klaagden over het niet kunnen vinden van werknemers, gezellen en meesters die voor 40-50 duizend TL willen werken, en zeiden dat het probleem van een tekort aan gekwalificeerd personeel in de autoreparatiesector in Gaziantep en in heel Turkije met de dag toeneemt. Abdulkadir Güneş, die aangaf al 30 jaar autoreparatiemeester te zijn op het industrieterrein Küsget, zei dat het feit dat autoreparatie ondanks de hoge financiële inkomsten niet de voorkeur geniet in een industriestad als Gaziantep, het tekort aan arbeidskrachten vergroot. Güneş, die aangaf dat twaalf jaar verplicht onderwijs ook effectief is in het opleiden van personeel, klaagde over de moeilijkheid om gezellen en meesters te vinden voor 50.000 TL en om personeel te vinden dat hun beroep kan onderwijzen en overdragen.
Güneş stelde dat de voorkeur van jongeren voor beter betaalde beroepen een tekort aan arbeidskrachten in de sector heeft veroorzaakt. Hij zei: "Als vakmensen kampen we met een tekort aan arbeidskrachten en het beroep heeft een tekort aan gekwalificeerde mensen. Hoewel we elke vakman een salaris van 40.000-50.000 Turkse lira betalen, hebben we moeite om ze te vinden. Het vinden van vakmensen en andere vakmensen is onmogelijk geworden. De twaalfjarige leerplicht belemmert ook de ontwikkeling van vakmensen. Vroeger nam onze vader ons mee naar de werkvloer en zei: 'Jouw vlees is van mij.'" Dat tijdperk is nu voorbij. Als er een werknemer komt, werkt hij een paar dagen, vertrekt dan en zegt: 'Dit werk is niets voor mij, het is te vies', en loopt weg. Ze houden niet van automonteurs, en daarom hebben we een tekort aan arbeidskrachten. Wij zijn de laatste generatie in het vak. Over 10 jaar zijn onze banen op. Want vakmensen zijn erg moeilijk te vinden. We hebben nog 10 tot 15 jaar te gaan. Niemand houdt van het werk; iedereen is op zoek naar comfortabel werk, en hoewel we ze zo'n 50.000 lira per maand betalen, werken ze niet.
Automonteur Recep Can, die opmerkte dat burgers hun kinderen niet meer naar industriële faciliteiten sturen om een vak te leren, zei: "Omdat kinderen zo relaxed zijn geworden. Wij begonnen met dit beroep toen we 12 of 13 waren, en ze noemden ons 'de gouden armband van ons beroep'. We begonnen ons beroep al op jonge leeftijd, en gelukkig is onze winkel nu open, en we hebben een lange weg afgelegd. We werken nog steeds. De nieuwe generatie heeft echter een beetje geluk, waardoor ze niet zo vaak in de industriële sector terechtkomen. We sturen ze naar beroepsopleidingen zodat ze hun diploma via afstandsonderwijs kunnen halen, maar desondanks werkt er niemand. Als ze hun handen vuil maken, worden ze chagrijnig en willen ze niet meer werken."
ntv
